حسن راشدی 

۵ فروردین ١۴٠۴ 
( بار گذاری در وبلاگ، 13 اردیبهشت 1404)

تظاهرات دوم فرودین ١۴٠۴  مردم اورمیه به مناسبت شهادت امام علی (ع) و حضور پر رنگ فعالین ملی- مدنی در این مراسم و دادن شعارهایی چون:

١- آذربایجان وار اولسون، ایسته‌مه‌ین کور اولسون

٢-اورمیه تورکوندور، تورکون قالاجاق

٣- بو تورپاقدان پای اولماز، اورمو کوردوستان اولماز 

جواب  دندان شکنی بود بر آنهایی‌که طی چهل سال اخیر در اورمیه ساکن شده بودند و اکنون ادعای خاک میکردند!

خیزش و اتحاد اقشار مختلف  تورک اورمیه از مذهبی گرفته تا ملی، نه تنها  خاکستر بر دهان زیاده خواهان مسلح کرد که  خواب و رؤیاهای منتظر السلطنه و هوادارانِ در آرزوی دیکتاتوری کراواتی را هم آشفته کرد!

شگفتا، با خیزش کم نظیر مردم اورمیه در دوم فروردین ماه ١۴٠۴ ،  ایرانشهری‌هایی که تا دیروز خشک شدن دریاچه اورمیه را طبیعی دانسته و احیاء آنرا محال میدانستند، اکنون «فیل‌شان یاد هندوستان» کرده و به فکر احیاء دریاچه افتاده بودند: 

👈 «بجای راه اندازی چنین حرکت قومگرایانه باید به فکر احیاء دریاچه اورمیه بود»!

همینها، تا قبل از بپا خاستن صدها هزار نفری مردم اورمیه، نه تنها از رقص و پایکوبی مهمانان دیروز و مدعیان امروز، در ماه مبارک رمضان و یک روز مانده به ضربت خوردن حضرت علی (ع) استقبال کرده بودند، حتی با سکوتشان، از به رقص آوردن و چرخاندن پرچم اقلیم کردستان عراق به دور آتش در این مراسم و در قلب اورمیه احساس رضایت هم میکردند!

با به نمایش در آمدن قدرت صدها هزار نفری مردم  تورک اورمیه و اتحاد و یکدلی همه اقشار جامعه با  اندیشه‌ها و گرایشهای مختلف در مقابل بدخواهان، حساب کار به دست بسیاری آمد که تا چند روز پیش تصور دیگری از شهر اورمیه و مردم آن داشتند، غافل از اینکه دوم فروردین تنها قسمت کوچکی از اتحاد، یگانگی، همدلی و قدرت ملت آذربایجان بود!